W czasie wojny trzydziestoletniej (1618-1648), wojny religijnej, wieś Zales, plebania oraz kościół zostały splądrowane, dokumenty parafialne a także hronoligiczna dokumentacja proboszczów zniszczone. Od roku 1650, w „Acta Manualia”, znajdujemy nazwiska następujących księży proboszczów.
ks. Kowalski – 1650-1658
ks. Blasius Mienczolka – 1658-1665
ks. Jacobus Marison – 1665-1668
ks. Johan Podolski – 1668-1714
Kapłan ten pochodził z Koźla. W wieku 50 lat całkowicie stracił wzrok.
ks. Franciscus Benasch – 1714-1724
ks. Josef Procznik – 1724-1725
ks. Urban Mras – 1725-1733
ks. Franz Mantel – 1733-1746
Był prałatem w Ujeździe
ks. Josef Langer – 1746-1756
ks. Anton Padiera – 1756-1774
ks. Josef Ganter – 1774-1784
ks. Karl Padiera – 1784-1798
ks. Wiecorek – 1798-1817
Od 1817-1819 roku, duszpasterzami w parafii Zaleze byli kapelani wojskowi. Okres duszpasterzowania kapelanów wojskowych przedłużył się aż do roku 1846, bowiem proboszczem był dawny kapelan wojskowy:
ks. Krebs – 1819-1846
Jego wolą było, aby ciało jego po śmierci zostało pochowane w Leśnicy obok grobu zmarłego ówcześnie proboszcza Leśnicy. Powodem tej decyzji był fakt iż kapłani Ci zanim podjęli studia teologiczne byli wojskowymi oficerami – ze sobą zaprzyjaźnieni. Za czasów proboszcza Krebsa zostały wybudowane probostwo oraz budynek starej szkoły (dziś budynek Mniejszości Niemieckiej). Doprowadził on również do gruntownego remontu naszego kościoła.
ks. Franz Deutschmannek 1846-1856
Życzeniem proboszcza było, aby po jego śmierci, jego doczesne szczątki pochowano pod murem kościoła (obok nowej zakrystii).
ks. Kaintzik
Był proboszczem przez krótki czas. Za jego czasów postawiono i poświęcono osiem polnych krzyży.
ks. Petschurek – 1856-1870
Sfinansował on m.in. stypendium dla jednego z gimnazjalistów z Zalesia, który uczył się w gimnazjum w Strzelcach Opolskich.
ks. Rinke – 1870-1882
ks. Johannes Dziadek – 1883-1903
ks. Paul Horoba – 1903-1904
ks. Guido Heisig – 1904-1923
Święcenia kapłańskie przyjął 23 czerwca 1891 r. Przed przybyciem do Zalesia Śląskiego pełnił funkcję administratora a następnie proboszcza w parafii w Izbicku. Do Zalesia Śląskiego przybył w 1904 r.
Ksiądz ten przyczynił się do przebudowy kościoła i do rozwoju wsi. Utworzył on kółka oświatowe, bibliotekę oraz czytelnię. Starał się pomagać w odbudowie starej szkoły. Zorganizował przedszkole, które utrzymywał z własnych środków finansowych. W czasie jego posługi w naszej parafii przekazano do Strzelec Opolskich dzwon św. Jadwigi oraz stary dzwon na cel dobroczynny. To smutne wydarzenie dla mieszkańców z racji tej, że dzwony były tutaj od wielu lat. Wydarzenie to odbyło się 17 lipca 1917 roku. Stary dzwon pochodził z 1535 roku. Był najstarszym i najcięższym z trzech dzwonów a jego brzmienie można było usłyszeć aż w Koźlu. Dzwon ten uległ uszkodzeniu w 1817 roku a w 1876 został przetopiony na nowy. Dzwon św. Jadwigi był ufundowany przez rodzinę Bilerów. Rodzina ta otrzymała w zamian od władz kościelnych zgodę na wybudowanie grobowca na cmentarzu w Zalesiu Śląskim. Trzeci dzwon – dzwon śmierci – pochodził z 1616 roku.
Zmarł po długiej chorobie 2 sierpnia 1943 r. w wieku 78 lat. W informacji prasowej o jego śmierci, rada parafialna napisała o nim, że był bardzo lubianym proboszczem i cieszył się dużym szacunkiem wśród parafian.
ks. Lerch – 1924-1925
ks. Josef Nitzke – 1925-1952
ks. Józef Szymała – 1952-1958
o. Reinhold Gawlica OFM – 1958-1959
ks. dr Ryszard Kijowski – 1959-1972
Doktor teologii (Kraków), doktor filozofii (Wiedeń). Zmarł 30 lipca 2013 r. Przeżył 83 lata.
ks. Adam Igielski – 1972-1977
W naszej parafii gorliwie pracował w latach 1972 – 1977. M. in. był budowniczym kościoła w Lichyni i powiększył chór kościoła parafialnego w Zalesiu Śląskim. Zmarł w wieku 90 lat po długiej chorobie w niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego – 12 kwietnia 2020 r. W uznaniu zasług w 1996 r. został mianowany prałatem. Został pochowany na cmentarzu w Rudyszwałdzie, ostatniej parafii gdzie pracował jako proboszcz.
ks. dr Czesław Gac – 1977-2006
Urodził się 14 IV 1941 r. w Bestwinie pow. Bielsko-Biała w rodzinie Stefana i Anny z domu Hujczyk. Szkołę podstawową ukończył w rodzinnej miejscowości kontynuował edukację w Liceum Ogólnokształcącym im. Mikołaja Kopernika w Bielsku-Białej. Po czterech latach przeniósł się do Liceum dla Dorosłych, w którym złożył w 1960 r. egzamin dojrzałości. Bezpośrednio po maturze wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Śląska Opolskiego w Nysie. Święcenia kapłańskie przyjął 11 VI 1967 r. w katedrze opolskiej z rąk bp. Franciszka Jopa. Po święceniach został wikariuszem w parafii Narodzenia NMP w Głubczycach (1967-69), a następnie był wikariuszem w parafii św. Jacka w Bytomiu (1969-1973) i parafii katedralnej w Opolu (1973-1977).
W latach 1983-88 pełnił funkcję wicedziekana dekanatu Leśnica. W 1989 r. w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie uzyskał stopień doktora na podstawie pracy „Społeczno-kulturowe uwarunkowania decyzji przerywania ciąży” napisanej pod kierunkiem prof. dr. hab. Franciszka Adamskiego. W latach 1992-2006 pełnił funkcję obrońcy węzła małżeńskiego w Sądzie Diecezji Opolskiej. Biskup Opolski nadał mu w 2004 r. tytuł dziekana honorowego, a w 2006 r. – radcy duchownego. Po przejściu na emeryturę zamieszkał najpierw na terenie parafii św. Michała Opolu-Półwsi, a od 2016 r. w Diecezjalnym Domu Księży Emerytów w Opolu.
Urząd Proboszcza w naszej parafii objął dnia 16 lipca 1977 roku. Parafię opuścił 15 sierpnia 2006. Zmarł 7 lutego 2021 r. po długiej i ciężkiej chorobie. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w swojej rodzinnej miejscowości – Bestwinie.
ks. Teodor Smiatek – 2006
Funkcję proboszcza w naszej parafii objął z dniem 15 sierpnia 2006 roku. Swoimi korzeniami wywodzi się z parafii Wniebowzięcia NMP w Jemielnicy. W 1993 r., jako neoprezbiter, osobiście spotkał się z p. Janem Pawłem II w ogrodach watykańskich. W 1997 r. ukończył studia doktoranckie z Historii Kościoła. W 2001 r. uzyskał – jako pierwszy ksiądz w diecezji opolskiej – tytuł Nauczyciela Dyplomowanego. Od 2018 r. pełni urząd wicedziekana naszego dekanatu. Od samego początku swej posługi przyczynia się do intensywnego rozwoju naszej parafii, zarówno pod względem duchowym, moralnym jak i materialnym. Nie ma możliwości, by wszystko dobro tu opisywać. Owszem, dużo wymaga, ale najpierw od siebie a później od innych. Oby tak dalej – takich księży współczesnemu Kościołowi i światu – bardzo potrzeba.